Vandaag raakte één van mijn kinderen gewond.
Niet enorm ernstig, maar genoeg om de tijd even stil te laten staan.
Terwijl ze schreeuwend en gillend van de pijn naar me toe rende, stond ik naar lucht te happen van de schrik.
Binnen een nano-seconde viel mijn hart naar beneden als een blok steen.
Door de pijn lukte het haar niet om mij duidelijk te maken wat er was gebeurd.
Ze kon alleen nog maar naar haar handje wijzen..
Mijn huis zat vol met kinderen (wel 6 in totaal) die stuk voor stuk totaal geen idee hadden waarom mijn meisje zo huilde.

Het kwartje viel pas toen ik voor mijn ogen een dikke blaar zag ontstaan; een verbranding.
Direct kwam een bijtend schuldgevoel naar boven: dit is mijn schuld.
Ik liet de strijkijzer aanstaan en liep daarna weg. Shit.

De angsten van een ouder

Ouders hebben nogal wat angsten wanneer het hun eigen bloedjes betreft.
Want zodra we moeder of vader worden, klikt er iets aan in onze hersenen.
Wat ook niet meer uit te zetten is met ‘kansberekeningen’ en ‘realistisch denken’.
Ineens staan we stil bij elke willekeurige dreiging, zowel groot als klein.
Zelf heb ik nogal wat nachten wakker gelegen van horror scenario’s die naar alle waarschijnlijkheid nooit zullen gebeuren.
Ik bedoel; hoe groot schat jij de kans in dat zombies onze wereld gaan overnemen of een grote aardbeving een enorme ravage in Brabant zal veroorzaken?

Helaas zijn sommige angsten die ik heb wél rationeel.
Dus zodra mijn kinderen (zonder mij) het huis uitgaan maak ik me zorgen.
Over hun veiligheid in het verkeer, over de keuzes die ze maken en de beslissingen die ze nemen.
Maar vooral over alle idioten en gekken die mijn kind iets aan willen doen.

Kind gewond = ouder gewond

Al doe je nóg zo je best om je kind te beschermen, uiteindelijk zal hij/zij een keer gewond raken.
En als je kind pijn heeft, dan heb jij ook pijn.
Als je kind huilt, dan huilt je (stilletjes) mee.
En als je kind je nodig heeft, dan hou je ze stevig vast en knuffel je ze totdat alle tranen (inclusief die van jezelf) weer weg zijn.

Terwijl ik dit schrijf ligt ze al uren heerlijk (en pijnvrij) te slapen in haar eigen bedje.
En hoewel ik me emotioneel uitgeput voel (alsof de man met de hamer is langsgekomen) lig ik alweer in bed te piekeren.
Over hoe kwetsbaar we zijn, over hoe stom ik ben geweest en over hoe groot de mogelijkheid is dat vampiers echt bestaan… Zal ik voor de zekerheid nog even een teentje knoflook naast haar bed gaan leggen??

Gr Lonneke