Koppig (def): Iemand die koppig is laat zijn of haar mening niet gauw los. Om tot koppig gekwalificeerd te worden moet een persoon standvastig zijn over een mening. Terwijl anderen uit zijn omgeving een andere mening hebben, en hem door middel van argumenten proberen te overtuigen van mening te veranderen.

Iedereen die mij kent, weet: ik ben koppig. Enorm koppig. Altijd al geweest.
Het duurt even, voordat ik een mening vorm of een beslissing neem (mist niet onder invloed van alcohol…) Maar heb ik eenmaal een standpunt ingenomen, dan staat deze in steen gebeiteld.
Veel mensen verwarren koppig met eigenwijs, maar dat is helemaal niet hetzelfde! Een eigenwijs persoon doet wat hij wilt zonder waarde te hechten aan de mening van anderen, terwijl een koppig mens wel waarde hecht aan die mening maar zijn mening toch daarboven stelt. In mijn geval; omdat ik zorgvuldig heb nagedacht vóórdat ik mijn standpunt inneem.
De enige manier om mij dan ook van mening te laten veranderen is om met nieuwe feiten of een andere zienswijze te komen die ik vervolgens zorgvuldig afweeg. (En afwijs).

Koppig zit in je genen

Natuurlijk besef ik ook dat het helemaal niet makkelijk is om bevriend te zijn, of nog erger, samen te leven met een koppig persoon. Door de jaren heen heb ik dan ook geleerd om altijd de mening van een ander duidelijk te waarderen met: “Wat een interessante gedachte!” of “Ik snap helemaal waar je vandaan komt”. Waardoor mensen veel minder snel in hun wiek geschoten zijn wanneer je vervolgens koppig hun mening geheel naast je neer legt.

Natuurlijk zit koppig zijn ook in mijn genen (volgens mijn moeder heb ik het van mijn vader, laten we het daar bij houden..) en heb ik deze eigenschap ook in min- of meerdere mate doorgegeven aan mijn drie kinderen. Waardoor de enige niet-koppige persoon in huis (mijn man) het vaak zwaar heeft. (maar laten we eerlijk wezen, als enige man in een huis met vier dames was het al niet makkelijk voor hem..)

Qua opvoeding zitten er zeker voordelen aan: bijvoorbeeld ‘nee’ is ook echt ‘nee’ bij mij. Daar wijk ik niet meer van af. Dan kun je als dochter hoog of laag springen, zeuren, klagen, boos worden, het maak totaal niets bij me los. En eigenlijk is het ook best fijn dat tenminste dit aspect van het opvoeden me makkelijk afgaat. Ik heb namelijk begrepen dat het voor menig ouder moeilijk kan zijn om consequent bij een ‘nee’ te blijven. En dat het veel makkelijker is om uiteindelijk maar toe te geven.
Dat doe ik dus niet en dat kost me ook totaal geen moeite. Hoe meer er gezeurd wordt, hoe kleiner de kans dat ik van mening verander. Koppig dus.

Net als mama

Nou zou je denken dat dit inmiddels duidelijk is voor mijn kinderen. Dat ze hierdoor minder vaak bedelen om nieuwe Pokémon kaarten of een snoepje voor het eten, of dat ze minder lang zeuren en klagen aangezien er geen kans op een verandering van richting is. Maar nee…
Helaas zijn zij net zo koppig als hun moeder. Regelmatig kom ik dus terecht in ellenlange discussies met mijn dochters, waarbij ik me met héél mijn wilskracht moet inhouden om niet uit te barsten in een: “Omdat IK het zeg!!”. Wat natuurlijk de meest slechte en dictatoriale reden ooit is.

Toch vind ik het belangrijk om mijn dochters te stimuleren in hun zelfstandigheid. Zelf een mening vormen, bij je eigen standpunt blijven, en dit ook kunnen verdedigen. Ik moet zeggen, dit lukt aardig. Maar is tegelijkertijd ook erg, héél erg vermoeiend..

Gr Lonneke

p.s.: Volg je me al op Instagram? Daar plaats ik elke week een grappige ‘wijn’ quote.