“Wauw!” “WAUW!!”
“Een nieuwe FIETS.. hij is prachtig!” roept ze uit terwijl ze in mijn armen springt.
Lynn is duidelijk dolgelukkig met haar ‘nieuwe’ tweedehands fiets (mijn rug iets minder, zo licht is ze niet meer..)
Daarna is ze niet van haar fiets af te krijgen. Uitgelaten vertelt ze onder het eten hoe fijn hij rijdt, hoe geweldig haar lichten werken en hoe goed de kat in haar fietsmand past. (sorry kat..).
Even doorspoelen naar vier uur later…
Lynn komt teneergeslagen thuis.
“Mijn fiets is helemaal niet nieuw..” zucht ze teleurgesteld. “Ze zeggen dat hij Twee-de-hands is, dat hij al door iemand anders gebruikt is.” “En ze vinden dat hij er ook helemaal niet mooi en nieuw meer uit ziet.”
Weg blijdschap, weg opgetogen kind.
Verwend gedrag
Dit is het gedeelte van opvoeden waar ik veel moeite mee heb. Verwend gedrag.
Ik doe werkelijk mijn uiterste best om mijn kinderen niet te veel te verwennen. Maar dat valt flink tegen. Want wie wil er nu niet het beste voor zijn kind? Wie gunt zijn kinderen nu niet het mooiste speelgoed, de nieuwste rage of de stoerste kleding?
En willen we niet juist aan onze kinderen geven, wat ons zelf vroeger onthouden werd?
Mijn eerste reactie is dan ook irritatie. Hoe kan ze zich nou zó verwend gedragen? Ik wil haar meteen een ‘je moet blij zijn met wat je wél hebt en je niet focussen op wat je niét hebt’ speech geven. (die geef ik gemiddeld één keer per maand).
Maar nog voordat ik mijn mond kan opendoen, hoor ik mijn moeder tegen Lynn zeggen:
“Sommige kinderen willen tegenwoordig alleen maar nieuwe spullen. Dat zijn spullen zonder karakter. En dat zijn verwende kinderen”.
De fiets van Lynn is inderdaad tweedehands. Van Marktplaats. En ja, als je goed kijkt dan zie je lichte roestplekken. Maar de fiets is ook door mij ‘Opgepimpt’.
Met een nieuwe mand, een naambordje, nieuwe bel, banden en verlichting. Een unieke fiets met karakter dus. Speciaal samengesteld voor Lynn. Terwijl haar vriendinnen een oude, gebruikte fiets zien, zien mijn moeder en ik een fiets met karakter voor een meisje met karakter.
Tweedehands heeft karakter
Nu is het mijn taak om mijn kinderen dit ook te leren inzien. Om uit deze ‘nieuw is beter’ consumptiemaatschappij te stappen en ze respect voor hun spullen te leren. Of deze nu tweedehands zijn of nieuw.
Nu ik erover nadenk was Lynn in eerste instantie ontzettend blij met haar tweedehands fiets. Pas nadat andere kinderen zo flauw waren om : “Hij is niet eens nieuw” en “Zijn jullie soms arm?” in haar oor te fluisteren, kreeg ze de indruk dat ze met minder genoegen moest nemen.
Stom, want tweedehands heeft karakter terwijl het opvoeden van kinderen die daar hun neus voor ophalen dat totaal niet toont…
Gr Lonneke
