De blik die mijn man en ik uitwisselen boven een tafel vol lege borden, in een klamme eetzaal gevuld met kindergekrijs zal ik nooit vergeten. In die blik communiceren we; ‘Wat is dit voor nachtmerrie? kunnen we nog terug naar huis?’ 

De 5-jarige staat te stuiteren in de rij van het dessert buffet. De ene 1-jarige ligt met haar hoofd in de appelmoes te slapen, de andere 1-jarige is druk bezig om de grond nóg plakkeriger te maken.
We zijn op vakantie in Griekenland, in een all-inclusive resort en we hebben na drie dagen nog steeds geen tijd gehad om te zitten, relaxen of zelfs maar te praten met elkaar. Deze vakantie blijkt verdomde hard werken te zijn. 

Een stel van middelbare leeftijd zit aan een tafel naast ons. Verontschuldigend kijk ik ze aan wanneer mijn dochter met een bord vol zoetigheid vrolijk bij hen aan tafel neerploft. (dochterlief is gezegend met mijn goede gevoel voor richting). Lachend wuift de vrouw mijn ge-sorry weg, glimlacht naar me en zegt: “Ik snap hoe heftig een vakantie met drie kleine kinderen kan zijn, maar probeer er toch maar van te genieten. We hebben maar 18 zomers samen met onze kinderen.”
Ik vang haar blik op. Er zit iets van weemoed in. En verbaasd merk ik op dat terwijl wij met afgunst naar hun rustige vakantie kijken, zij terug verlangen naar de tijd van hectische gezinsvakanties. 

Haar woorden maken elke zomer hierna meer bij me los.
Nog maar 17 zomers, nog 15, 10, nog maar 7. 

De laatste zomers

Onze oudste dochter is inmiddels bijna 11 jaar en al aardig zelfstandig. Ze wordt opgeslokt door afspraken met vriendinnen die willen logeren of lekker zonder ouders willen zwemmen bij de plaatselijke plas.
Elk jaar krijgen we minder zomerdagen met haar.
Over een paar jaar is ze oud genoeg om een zomerbaantje te nemen en haar eigen vakantie in te plannen.  

We hebben maar 18 zomers.
Om samen op te groeien en als gezin te beleven, in plaats van ieder apart. Om herinneren te maken en avonturen te beleven waar ze later hopelijk met warme gevoelens op terug kijken.
Maar 18 zomers voordat ze volwassen zijn en zelf de wereld gaan verkennen, oceanen ver van huis.

Over een paar dagen vertrekken we naar Frankrijk en zitten we met zijn vijven in een tent. Ja, het zal hectisch worden. Er zal geruzied worden, geschreeuwd, en soms zal ik verlangen naar rust.
Maar er zal ook veel gelachen, gestoeid en geknuffeld worden.
En mijn hart zal zich vullen.
Met warme herinneringen aan blije gezichten, vieze voeten, natte haren en kleine handen in de mijne.

Gr. Lonneke

Dit artikel is gepubliceerd op Famme

P.s. Mamadrinktwijn is ook op Facebook.