Van je rijkdom genieten - Mama Drinkt Wijn

‘Geniet van je rijkdom’,
moeders, vaders, grootouders en ontelbare vreemden hebben het al eens tegen me gezegd wanneer ik vijf jaar geleden met mijn enorme tweelingwagen over straat liep.
‘Geniet van ze, het gaat zo snel allemaal’,
Hun woorden waren aan mij gericht, maar hun ogen steevast met een blik van weemoed op die twee kleine baby’tjes.
Aan hun gezichten was duidelijk af te lezen dat ze terugdachten aan de periode dat zijzelf nog voor zo’n mini mensje moesten zorgen. Een klein vuistje wat zich om je vinger sluit, een mooie herinnering.

Deze meivakantie is de tweeling vijf geworden. En tussen het verjaardagsbezoek en kinderfeestje in, gaat een moeder terugdenken. Aan die laatste periode van zwangerschap en die eerste week met je nieuwe wondertje(s). Aan hoe je aan elkaar moest wennen en hoe het leven en je gezin veranderde.
Maar dit jaar heeft deze moeder daar nog andere gevoelens en gedachten bijgekregen: ik begrijp nu wat al die mensen vijf jaar geleden aan mij probeerde duidelijk te maken.

Maar in die tijd lachte ik beleefd naar die vreemden wanneer ze me weer eens staande hadden gehouden in de supermarkt. Een tweelingwagen laat mensen zelfs de straat oversteken om een praatje te komen maken! (En uit nieuwsgierigheid..) Maar ik begreep niet echt wat ze bedoelden.
Ik zat er toen immers nog middenin.
Maar een paar uur slapen per nacht, uitvogelen hoe je twee babies tegelijk kunt voeden, wassen of simpelweg troosten. Bij iemand op bezoek gaan was een hele volksverhuizing en je wist nooit hoelang je kon blijven, want; huilen, poepen, spugen e.d. Amper tijd voor jezelf (douchen was niet meer een dagelijkse bezigheid zeg maar..). En de ‘vrije’ tijd die ik had besteedde ik aan mijn oudste dochter, want die had het al moeilijk genoeg met de extra aandacht voor niet één, maar twee nieuwe zusjes.

In die periode wenste ik ook dat de tijd veel sneller zou gaan. Ik was jaloers op moeders met oudere kinderen, die zelfstandig waren. Zelf eten, kont afvegen, in de speeltuin spelen terwijl jij op het terras zit. En het belangrijkste: kunnen vertellen wat eraan de hand is of waar ze pijn hebben.
Ik werd hondsdol van het leren van de diverse huiltjes van twee verschillende babies en het duurde best lang voordat ik door had wat ze allemaal betekenden.
Dus wanneer iemand me vertelde dat ik ‘van deze periode moest genieten’, had ik alleen maar het idee dat ik bezig was met overleven. Hoe zou ik ooit deze fase gaan missen?

Inmiddels zijn ze vijf en aardig zelfstandig. Niet meer afhankelijk van mijn zorg, niet zoals vroeger tenminste.
En ik begin te beseffen dat ze me in de toekomst steeds minder nodig zullen hebben.
Dus wanneer ze nu een knuffel willen, probeer ik die zo lang mogelijk te laten duren.
Als ze willen dat ik ze optil, dan doe ik dat, ook al zijn ze daar eigenlijk veel te zwaar voor geworden.
Want nu weet ik; ook deze fase gaat voorbij. Straks willen ze geen knuffels meer, niet meer vastgehouden worden, geen handje geven en zelfs geen troost-kusjes meer op hun auw.

Dus denk ik terug aan die kleine vuistjes om mijn vinger, terwijl ik samen met mijn kinderen een ijsje op het terras eet en geniet van mijn rijkdom.