Daar gaat ze…. voor de eerste keer helemaal alleen op avontuur. Nou ja, naar de supermarkt dan. Mijn boodschappentas bungelt over haar schouder met daarin haar portemonnee-tje en een door haarzelf geschreven boodschappenlijst.
Ik kan mijn hoofd maar niet afwenden en blijf haar nakijken totdat ze helemaal aan het einde van de straat is. Zucht…

Moeilijke mijlpalen

Voor mij is elke mijlpaal weer een innerlijk gevecht. Want hoe weet je wanneer ze er klaar voor zijn? De eerste keer alleen buiten spelen, alleen naar school, alleen naar de speeltuin.
Je kunt het voorbeeld van andere (meer ervaren) ouders volgen, dat klopt. Maar hier zit zóveel verschil in. Zo heeft ze bijvoorbeeld een vriendin die de jongste is thuis, waardoor ze al vroeg gestimuleerd werd om zelfstandig te worden. Haar ouders zijn al lang gewend om hun kinderen los te laten en hebben hier een vertrouwen in opgebouwd.
Ook is de locatie van je huis nogal belangrijk. Moeten ze een drukke weg oversteken? Lopen ze langs een rij flatgebouwen (met veel oplettende ogen) of langs een verlaten natuurgebied? En hoe is het karakter van je kind? Is ze snel afgeleid?

Tot nu toe heb ik bij deze moeilijke opvoed-mijlpalen simpelweg geluisterd naar onze eigen kinderen. Ze geven zelf altijd feilloos aan wanneer ze klaar zijn om ‘losgelaten te worden’. Bijvoorbeeld in dit geval, bij mijn bijna 10-jarige Lynn. Ze wilde zó graag een keertje alleen boodschappen doen.

Helemaal alleen

Ik merkte al een tijdje dat veel van haar klasgenoten alleen naar school komen of naar de supermarkt of zelfs naar de stad gaan. Ik geloof dat ik de eerste keer zo’n kind in de supermarkt ook echt heb lastig gevallen met: “Ben je hier helemaal alleen? Weet je moeder wel dat je hier bent? Zal ik ze even bellen?”

Het duurde even voordat ik doorhad dat 10 jaar een uitstekende leeftijd is om ze ‘heel rustig aan’ te gaan trainen in het alleen op pad gaan.
Dit rustige tempo is trouwens nodig voor mezelf, niet voor haar. Ik heb er duidelijk meer tijd voor nodig om haar los te laten, dan dat zij nodig heeft om zich van mij vrij te maken.
En ineens besef ik dat dit nu ‘puberen’ is. Shit. Ik heb al bijna een tiener.. Die de hele dag Musicly’s wil maken en op SnapChat zit (zie foto).

Solo avontuur

Mijn taak als ouder is natuurlijk om mijn kinderen zo goed mogelijk te begeleiden in het zelfstandig worden. We willen toch allemaal verantwoordelijke kinderen op de wereld zetten die later hun steentje willen bijdragen in de maatschappij? Dat bereiken we niet door ze kort te houden, beschermend op te voeden en ze geen vrijheid te gunnen. Maar weten is helaas iets anders dan voelen.
Want zodra Lynn met haar boodschappentas uit mijn zicht raakt, komt er een enorme knoop in mijn buik en valt er een steen op mijn hart. En beide gaan pas weg als ze veilig thuis is. Dicht bij mij.

En natuurlijk komt ze 20 minuten later weer veilig thuis. Met rode wangen van de opwinding.
Dit solo avontuur gaf haar blijkbaar enorm veel zelfvertrouwen. Ze bloeit er helemaal van op.
Ze mocht namelijk iets doen wat echt ‘volwassen’ is; zelf boodschappen pakken, zelf op de band leggen, zelf inpakken en betalen. Ze maakte zelfstandige beslissingen en was hier verantwoordelijk voor, waarschijnlijk voor de allereerste keer in haar leven. Kortom; het deed haar goed.

Blijkbaar moeten kinderen dus soms op zichzelf zijn. Ondernemen, ontdekken. Zonder jou en wanneer de tijd rijp is. Om ze te laten groeien; ze leren zelfstandig te zijn, zelf oplossingen te laten bedenken, zelf keuzes te leren maken. Volwassen worden heet dat geloof ik..

Gr Lonneke

Volg je me al op Instagram?