Overbeschermende ouders; het nieuwe opvoeden?

‘Helicopter parents’ ofwel overbeschermende ouders worden een steeds grotere plaag. Ouders willen hun kinderen tegen alle ongerief beschermen, waardoor ze onzelfstandige softies worden.

Vol verbazing lees ik de kop van het artikel nog een keer, ‘helicopter parenting’? Geen idee wat het betekent, zal wel weer iets overdreven Amerikaans zijn.

Na wat research op Google blijkt dat de term al sinds 1969 gebruikt wordt voor overbeschermende ouders die net als helikopters boven hun kinderen zweven, waarbij ze contant elk aspect van hun leven overzien.
Klinkt niet echt afschuwelijk, toch?
Maar al snel vind ik een hele lijst negatieve artikelen over helikopter ouders. Artikelen als:
‘Overbeschermende ouders, kwetsbare kinderen?’ of
‘Zijn helikopter ouders nou behulpzaam of belemmerend?’

Nou, nou.

Onze eerste taak is beschermen

Bij de geboorte van mijn eerste kind heb ik eerlijk gezegd wel even moeten wennen aan die nieuwe moederrol. Ik had een aantal dagen tot weken nodig om ‘erin te groeien’.
Gelukkig gaf de natuur mij wél direct een enorme beschermingsdrang over dat kleine, kwetsbare hummeltje. Ik voelde me een leeuwin, die álles zou doen om haar welpje veilig te houden.

Gedurende de eerste moederjaren, ben je continue bezig om je kind veilig te houden.
Je beschermt je kleintje voor stopcontacten, trappen, deuren en tafelhoeken. Overal zie je ineens potentieel gevaar.
Doodnormale objecten als een schaar moeten voortaan hoog liggen. Kokend hete thee drink je niet meer in de buurt van je hummel en het liefst zou je de salontafel (ook wel de ‘bultenmaker’) op zolder zetten.
Het besef dat je kwetsbare dreumes zich ooit pijn zal doen is onverdraagbaar.

Dus ja, ik begrijp helikopter ouders. We zijn allemaal overbeschermende ouders geweest tijdens die eerste kinderjaren, precies zoals moeder natuur dat bedoeld heeft.
Maar in diezelfde natuur besluit een leeuwenmoeder óók om haar welpen na een jaar niet meer te voeden, zodat ze alleen op jacht moeten gaan.

Het is deze natuurlijke ontwikkeling van beschermen naar loslaten, die voor veel nieuwe ouders (zoals ik) erg moeilijk kan zijn. Om ze zelf te laten ontdekken, ze leren te vallen en weer op te staan.

Niet meer bij de hand houden

Ik kan me het moment nog goed herinneren waarop ik voor de eerste keer besloot om mijn kind niet te beschermen, om ze zogezegd alleen op jacht te sturen.
Mijn toen 2-jarige oudste dochter was aan het spelen op het strand. Ze klom op een laag muurtje. Direct wilde ik opstaan om haar daar vanaf te halen. Een normaal moederinstinct.
Toch besloot ik tegen deze instincten in te gaan en te blijven waar ik was.
We hadden al een tijdje het ‘vallen’ geoefend en de omstandigheden waren hier tenslotte perfect (overal was zacht zand) om haar eens zelf te laten onderzoeken en ontdekken wat hoogte bij een val inhoudt.
Natuurlijk viel ze van het muurtje. En natuurlijk voelde ik me daarna enorm schuldig. Maar zoals geleerd, brak ze haar mini val zelf met haar handen, ze huilde amper.
Het was een dag waarop we allebei een les leerden.

Het is niet onze taak als ouder om ze te beschermen voor vallen en tegenslagen. Het is onze taak om ze te leren hun val te breken, om met hun tegenslagen om te gaan.

Overbeschermende ouders en sneeuwballen

Vandaag haal ik mijn kinderen met een slee op van school, er is net een dik pak sneeuw gevallen. In mijn hand een tas vol met warme handschoenen, mutsen en dassen, want de dames zullen zeker een sneeuwpop willen maken onderweg.
Op het schoolplein barst spontaan een sneeuwballengevecht uit. Tussen de leerlingen, maar ook diverse leraren en ouders doen mee. Leuk!
Terwijl ik een berg koude sneeuw uit mijn capuchon haal (nog bedankt, juf) hoor ik een moeder met paniek in haar stem roepen ‘Nee! Stoppen met sneeuwballen naar elkaar gooien! Dat kan pijn doen, we leren onze kinderen om alléén sneeuwballen naar muren en bosjes te gooien.’

Huh? Een sneeuwballengevecht zonder dat je sneeuwballen naar elkaar mag gooien gaat een beetje moeilijk, hé?
Verbaasd kijk ik haar aan en mijn blik gaat over het schoolplein.
Het is duidelijk dat ons spontane sneeuwballengevecht de ouders om me heen verdeeld heeft in een groep ‘helikopter’ en een groep ‘relaxte’ ouders.
De helikopter ouders zitten nog in hun natuurlijke beschermingsdrang en gaan letterlijk voor hun (jonge én oudere) kinderen staan om ze te beschermen tegen de koude sneeuw.
De relaxte ouders zien geen kwaad in een sneeuwballengevecht van verse, losse sneeuw en gooien bij voorkeur zélf een sneeuwbal tegen hun eigen kroost aan.

Ik rol een flink grote en gooi hem hard tegen de kont van mijn mooie tiener. Lachend draait ze zich om en haar sneeuwbal raakt me recht in mijn gezicht.
We hebben allebei veel lessen geleerd sinds die ene stranddag.

Gr. Lonneke