De foto

Ik ben aan het meezingen met de radio (en een beetje met mijn heupen aan het draaien) als ik een harde bonk hoor wanneer ik mijn dochters vieze beddengoed in een hoekje gooi. ‘Boink..’
“Huh?”
Even de zachte hoop stof inspecteren dan maar. Waarschijnlijk hebben de dames weer met make-up in hun bed geëxperimenteerd (en oogschaduw of lippenstift overal op uitgesmeerd).
Maar het blijkt een fotolijstje te zijn. Eentje die 15 jaar en drie huizen geleden trots aan de muur van onze gang heeft gehangen. Erop staan 31-jarige Laurens en 22-jarige Lonneke blij te kijken in hun carnavalskleding. Ik heb deze foto al ontelbare jaren niet meer gezien en schrik dus een beetje van onze jonge, rimpelloze gezichten. De jeugdige onbezonnenheid straalt van de foto af (wat waarschijnlijk ook komt omdat we op het moment van de foto al aardig aangeschoten waren).

Ik vraag me vluchtig af waar de foto vandaan komt, maar nadat ik er een plekje voor vind op mijn nachtkastje vergeet ik weer waar ik hem gevonden heb.
Tot deze week.

Auwww, die doet zeer

“Wakker worden meisjes, tijd voor school!” Terwijl de tweeling tergend langzaam uit bed strompelt, valt mijn oog op iets raars. Tussen beide hoofdkussens in zie ik mijn ‘nachtkast’ fotolijstje met daarin de vrolijke carnavalsfoto liggen.
Terwijl ik het verbaasd oppak, hoor ik Lynn achter mij zeggen: “Liza en Lexi hebben jullie weer gemist gisterenavond. Ze praten tegen die foto. Vertellen hoeveel ze jullie missen en daarna leggen ze jullie tussen zich in en zeggen ze ‘weltrusten’ tegen de foto.”
Auwww, die komt binnen zeg..! Recht in mijn hart.

Moeite met mama die werkt

Natuurlijk heb ik wel in de gaten gehad dat de kinderen soms moeite hebben met mijn nieuwe full-time werkuren (lees ook; “ik ga weer full-time werken“). Dat was ook te verwachten, aangezien ik van maar 2 avonden werken in het restaurant naar 5 avonden ben gegaan. Wat voor mijn meisjes betekent dat ze mama elke week ongeveer 15 uur minder zien. En ja, daar is veel over gemopperd, maar tegelijkertijd vinden ze de oppas ook erg leuk en lief.
De eerste week (weken) hebben ze de nieuwe situatie best wel moeilijk gevonden. Zelfs de juf op school vertelde me dat ze goed kan merken dat ze hun mama missen. Maar de laatste tijd gaat het goed. Althans, dat dacht ik.

Tijd voor een gesprekje dus.

De oplossing

Na even doorvragen bij kinderen en oppas blijkt dat er maar een paar momenten zijn waarop ze mama (en soms ook papa) ’s avonds missen:
– Wanneer ik wegga (volgens de oppas is dit omdat ik altijd gehaast ben).
– Als ze in hun bed liggen en moeten gaan slapen.
Het eerste punt is makkelijk aan te pakken voor mij. Ik begin gewoon eerder met koken, waardoor ik minder gehaast wegga. (Nu alleen nog maar hopen dat ik ooit rond 17.00 uur honger krijg..).
En ik denk dat we ook een oplossing hebben gevonden voor probleem twee: Skype.
Wanneer ze in bed liggen en moeten slapen, maar verdrietig worden omdat ze ons missen dan mogen ze ons Skypen. Niet langer dan 10 minuten en maar één keer (deze regels moesten we al na de eerste avond invoeren, omdat ze ons een uur lang aan het bellen waren..).

Voorlopig lijkt dit een goede oplossing te zijn.
De vrolijke carnavalsfoto staat in ieder geval al de hele week (beschonken en al) op mijn nachtkastje.

Gr Lonneke