Het is een dinsdagavond in februari en ons restaurant zit helemaal vol met stelletjes. Vandaag staat namelijk bekend als de dag van de liefde: Valentijnsdag.
Samen met mijn man ben ik uren bezig geweest om alles hiervoor tot in de puntjes voor te bereiden. Hij in de keuken, ik in het restaurant. Ik heb mijn best gedaan om alle tafels zo romantisch mogelijk op te dekken, hij heeft een aantal creatieve, verassende ‘Valentijns’ gerechten op de menukaart gezet.

Een vreemde, rare sfeer

Onze gasten hebben vanavond ook duidelijk moeite gedaan. De dames zijn mooi aangekleed, de heren netjes geschoren. Waarschijnlijk was het ook niet makkelijk om een oppas te regelen voor deze doordeweekse avond of moet er morgen extra doorgewerkt worden zodat men vandaag eerder naar huis kon gaan.
Toch hangt er een rare, stijve sfeer in het restaurant op een avond die warm en passievol zou moeten zijn..

Het duurt echt even voordat ik doorheb wat er precies mis is op deze Valentijnsavond. Het restaurant zit vol, dus er zijn meer dan genoeg gasten voor die ‘uitgaans’ gezelligheid. Waarom voelt de sfeer dan zo koud en ijzig?. Zodra ik even de kans krijg, kijk ik eens goed om me heen naar onze ‘romantische’ gasten en dan valt het kwartje; op elke tafel heeft minimaal één van de twee een smartphone in de hand! Er wordt amper met elkaar gepraat. De enige tafel die wél aandacht aan elkaar besteed, praat héél zachtjes om de omgeving niet te storen.
Ik ben verbijsterd. Ik bedoel; een romantische avond in ons restaurant is niet goedkoop, waarom genieten ze er niet meer van? Van elkaar?

De smartphone als tafelpartner

De meeste gasten zijn (jonge) ouders met een druk, stressvol leven. En als ze na binnenkomst in onze stoelen wegzakken, al nippend van de aangeboden ‘Valentijnsbubbels’, dan zie je ze langzaam ontspannen. Heerlijk! Even een avondje weg met zijn tweetjes.
En dan komen die smartphones op tafel…
Één voor één lichten de schermen fel op, waardoor diverse ogen continue afgeleid worden. Er wordt ge-WhatsApped met de oppas, ingecheckt op Facebook, foto’s van het eten gedeeld op Instagram en ge-Twitterd over hoe heerlijk het is om romantische uit eten te gaan…

Sluipenderwijs heeft de smartphone zich de afgelopen jaren weten op te werken tot volwaardig tafelpartner in ons restaurant. Blind voor elke omgangsnorm rinkelt, bliept en trilt het ding tijdens etentjes en steeds vaker geven onze gasten er gehoor aan.
En ik heb helemaal geen hekel aan smartphones. Echt niet! Als ondernemer ben ik er juist gek op!
Want gasten vinden ons restaurant op hun smartphone al wandelend door onze prachtige stad via een app, of Google Maps. Ze bereiden hun bezoek voor door alvast een kijkje te nemen op onze online menukaart. Ook reserveren ze bijna allemaal tegenwoordig via de website. Ze taggen ons bij het plaatsen van een foto op diverse Socials, of nog beter: vermelden onze locatie. En soms hebben we geluk en laten ze een positieve recensie achter op TripAdvisor of Iens.
Allemaal voordelen natuurlijk.

Een prioriteitenmeter

Alleen.. de smartphone zou een sociaal middel moeten zijn, maar staat in de praktijk het echte sociale contact nogal eens in de weg. Mensen hebben namelijk de dwangmatige gewoonte om te checken welk bericht er net binnenkwam. Waardoor ze toch weer even uit het gesprek stappen.
En wanneer je met vier personen (of meer) aan één tafel zit in een restaurant valt dat niet eens zo op, dan gaat het gesprek gewoon verder. Maar nu, vanavond met al die stelletjes wel. Het valt enorm op en ik schrik ervan.

Telefoon- en internet aanbieder Ben heeft dit FOMO (fear of missing out) gedrag onlangs geprobeerd aan te pakken met reclamecampagne #bordjeprik waarin mensen aangemoedigd worden om eten van hun gesprekspartner te pikken als ‘straf’ voor het gebrek aan aandacht. Want zó wordt het checken van je smartphone tijdens een gesprek dan ook gezien: als prioriteitenmeter. Heeft iemand namelijk meer oog voor zijn telefoon dan voor jou? Dan ben jij (of het gesprek) blijkbaar niet zo belangrijk of interessant meer…
De speelse oplossing van Ben vind ik briljant. Ik heb er alleen één grote denkfout in gevonden: juist wanneer er eten op tafel staat is iedereen er ineens weer geheel met de aandacht bij! Laat dat nu nét het moment zijn waarop (behalve om foto’s van de gerechten te maken) niet op de smartphone wordt gekeken.

Leg hem uit het zicht

Ik heb dit niet geschreven om belerend te zijn. Het komt ook niet vanuit een anti-smartphone zienswijze. Het enige wat ik mensen mee wil geven is: Leg die smartphone uit het zicht. Kijk er een aantal keer per avond op, maak die foto als je dat graag wilt, maar zorg ervoor dat je het beeldscherm niet ziet oplichten. Je zult merken dat je veel meer van de avond, de sfeer, de mensen, het eten én de wijn zult genieten.

xo Lonneke

P.s.: Uiteindelijk is de ‘Valentijnsavond’ nog best gezellig geworden hoor, ondanks dat er meer smartphones dan mensen in het restaurant waren…