Negen jaar geleden was ze nog maar 6 maanden oud, mijn lieve oudste dochter.
Een schattige en makkelijke baby. De personificatie van Hollands Glorie met haar bolle hamster-wangen, dikke bos met blonde krulharen en felblauwe ogen.
En ik, als nieuwbakken moeder, wilde niet ophouden met praten over haar. Tegen iedereen die maar een beetje interesse toonde vertelde ik uitgebreid over haar bijzonder makkelijke aard, haar schoonheid, haar lachje, wat ze al kon eten en blah, blah, blah.
Kortom; ik was (en ben nog steeds) een typische trotse moeder.

Door de jaren heen heb ik geleerd dat niet iedereen op een volledig verslag zit te wachten over de ontwikkeling van je kind. Zelfs niet andere moeders. Waarschijnlijk omdat we diep van binnen allemaal vinden dat alleen ons eigen nageslacht de leukste, liefste en beste is. (En dat is volgens mij ook precies zoals het hoort te zijn),
Dus vertel ik altijd een kort, leuk verhaal over ze. Iets waarin hun persoonlijkheid zit verborgen, wat stiekem de luisteraar laat weten hoe leuk en geweldig ze zijn én hoe trots ik op ze ben.
Opscheppen, maar dan anders.

Nieuwe grenzen voor mama

Maar…ongeveer een jaar geleden tikte ze me hierover op de vingers. “Mam! Ik vond het helemaal niet leuk dat je dat verhaal vertelde!!” “Ik wil niet meer dat je dat stomme verhaal tegen iemand verteld, het verhaal is stom en jij bent stom!!” (Een ervaren ouder herkent nu meteen dat wanneer alles ‘stom’ is, je geluk hebt, want ze hebben nog geen scheldwoorden leren gebruiken..)
Ik was hier aardig door verrast. Ik vertel al jarenlang leuke verhalen over mijn kinderen en het kwam nooit bij me op dat zij dat misschien niet fijn zouden vinden (of stom..)

Maar mijn oudste dochter steekt niet meer onder stoel of banken dat ze zich voor sommige verhalen schaamt. Hoe leuk en grappig ze ook zijn. Ze bibbert bij de gedachte dat ze doorverteld worden, laat staan opgeschreven. Oma mag nog, maar niemand van school. Ten strengste verboden.
Wat gebeurt in de familie, blijft in de familie zeg maar..
Nieuwe grenzen voor mama dus, die ik natuurlijk moet respecteren.

Sommige grenzen zijn moeilijker

Alleen, naarmate ze ouder wordt, lijkt ze steeds meer grenzen te stellen die ik dien te respecteren.
Zoals knuffelen. Want zolang ik me kan herinneren knuffelen we elkaar. En natuurlijk niet meer elke dag of zonder reden (daar vind ze zichzelf véél te oud voor). Maar wel als ze verdrietig is of blij en zeker wanneer ze me nodig heeft.
Tot een aantal weken geleden dan. Van het één op het andere moment ging ze van een vrolijk meisje naar een pissig meisje. Stemmingswisselingen noemen ze dat, of een ’tiener’ woede aanval.
En echt fel hoor!
Ze schrok er zelf ook zó erg van dat ze hard begon te huilen.
Uiteraard stapte ik op haar af om haar te knuffelen en te troosten, zoals ik dat haar hele leven al doe.

Aleen… ze duwde me weg… en mijn hart brak een beetje…auw..

Voor de allereerste keer in onze moeder-dochter relatie wilde ze niet door mij getroost worden of zelfs maar iets met me te maken hebben. Stampvoetend liep ze naar boven, mij verbouwereerd achterlatend op de bank.

Mijn arme man heeft vervolgens een half uur lang moeten schipperen tussen een huilend kind boven en een huilende moeder beneden.

Later werd me duidelijk; dit is ook weer een grens die ze aangeeft. Ook dit is vanaf deze leeftijd niet meer vanzelfsprekend. Haar wens voor privacy geldt niet meer alleen voor wat er over haar gezegd wordt, het geldt ook voor haar eigen persoonlijke ruimte.
En opnieuw moet ik leren ook hierbij haar grenzen te accepteren… Maar laat ik deze nou echt héél moeilijk vinden.

Gr Lonneke