Mijn dochter van negen zit op het puntje van het bed naast een berg van mijn jurken te kijken naar mama’s gefrustreerde modeshow.
De stapel jurken die niet meer passen is ongeveer 3x groter dan de jurken waar ik me nog wel prettig in voel.
Mijn lichaam denkt namelijk in de winter dat het extra vetreserves nodig heeft, waardoor ik elk voorjaar opnieuw ruim 5 kilo moet zien kwijt te raken.
Herstel; dat moet natuurlijk niet, maar ik wil me wel prettig blijven voelen in mijn lichaam (lees: dun) en straks een beetje leuk voor de dag komen in die luchtige zomerkleren.
Nadat ik de zoveelste jurk niet over mijn borsten omlaag weet te krijgen en met een diepe zucht op bed gooi, komt de vraag:

“Mama, wil jij graag dun zijn?”

Ik schrik ervan. En weet dan ook niet meteen hoe ik moet reageren.

Gewicht is maar een getal

Mijn eerste gedachte is: “Waar komt deze vraag vandaan?”
Ik heb drie dochters. Hierdoor is één van mijn grootste prioriteiten: zorgen dat ze een gezond eigenbeeld krijgen.
Ik vertel ze dat ze prachtig zijn. Zowel van buiten als van binnen.
Maar ook, en dat is misschien wel waardevoller, dat gewicht veel minder belangrijk is dan karakter.
Gewicht betekent niets. Het is maar een getal, het bepaald echt niet hoeveel ze waard zijn. Het belangrijkste is dat ze lekker in hun vel zitten..
Helaas ben ik blijkbaar één ding vergeten: naar mijn eigen woorden luisteren.

Terwijl ik in de veronderstelling was dat mijn dochters niets merkten van mijn nieuwe koolhydraatarme dieet, hebben ze blijkbaar toch meer opmerkingsvermogen dan ik ze gegeven had..

Geen dunne genen

Mijn tweede gedachte is: “Wil ik eigenlijk wel dun zijn?”
Zolang ik me kan herinneren stond ‘dun worden’ altijd steevast aan de top van mijn wensenlijst. Al vanaf mijn tienerjaren ben ik steviger dan de andere dames in mijn familie. Ik heb bijvoorbeeld niet de ‘maatje 36-38 genen’ van mijn moeder geërfd, die mijn zus en vele nichtjes wel mochten ontvangen.

Sterker nog; in mijn familie zaten vroeger geloof ik zo’n 4 fotomodellen (waarvan veel kids tegenwoordig nu ook voor de camera staan, heb ik gehoord). Dit zorgde ervoor dat ik me altijd een lompe olifant voelde op elk familiefeest, de dikke eend in de bijt zeg maar.
In die periode nestelde zich een vervelend stemmetje in mijn hoofd, die zei: “Je bent niet dun genoeg”. Een heel gevaarlijk stemmetje voor een jonge meid.
Maar het vreemde is dat ik me nooit echt ’te dik’ heb gevoeld, waarschijnlijk heeft mijn moeder me voldoende zelfvertrouwen gegeven om deze zelfdestructieve gedachte tijdig te stoppen.
Toch bleef het vervelende stemmetje nog héél lang in mijn hoofd zeuren: “Je bent niet dun genoeg”.

Dun zijn is niet meer een doel

Maar tot mijn eigen grote verbazing, is het antwoord op de vraag van mijn dochter inmiddels: “Nee”.
Ik heb me niet gerealiseerd dat dit irritante, vervelende stemmetje het na al die jaren heeft opgegeven.
Eigenlijk sinds ik moeder ben geworden.
In de eerste plaats waarschijnlijk omdat er simpelweg geen tijd was om veel met mezelf bezig te zijn.
Het zorgen voor kleine kinderen kreeg voorrang en ik keek maar weinig om naar mijn eigen lichaam en/of gewicht. (Meerder onflatteuze foto’s uit deze periode bewijzen mijn ‘IDGAF’ mentaliteit helaas).

Maar inmiddels ben ik alweer een aantal jaren bezig met lijnen (alleen in het voorjaar..), sporten (alleen wanneer ik me verveel..) en gezonder eten (alleen wanneer al het ongezonde op is..)
Maar mijn doel om te lijnen is totaal veranderd sinds mijn jonge jaren: ik wil niet meer dun zijn, maar sterk en gezond.
Zodat ik lekker met de kinderen kan meespelen, zwemmen, rolschaatsen én natuurlijk om ze het goede voorbeeld te geven.
Raar dat ik me dit niet eerder heb gerealiseerd, maar heerlijk om hier eindelijk van verlost te zijn!

Geen stemmetjes meer

Dus neem ik meteen een beslissing:
Ik wil niet dat mijn dochters, net als ik, tijdens hun jonge jaren met een gevoel rondlopen dat ze lichamelijk niet goed genoeg zijn.
Dus ga ik sterk mijn best doen om het ‘ik ben niet dun genoeg’ stemmetje uit het hoofd van mijn drie dochters te houden. Of wat voor stemmetje dan ook:
– ‘mijn borsten zijn te klein’
– ‘mijn voeten zijn te groot’
– ‘mijn haar is te dun’
We hebben er allemaal wel minstens één, toch?
Dit ga ik proberen voor elkaar te krijgen door het goede voorbeeld te geven, door zelf bezig te zijn met kracht en gezondheid en niet meer met gewicht.
Dus dááááág weegschaal! (en ‘Hallo!’ lievelingsjurk die mijn nieuwe maatwijzer wordt..)

“Nou, mam?”
“Nee, schat. Mama wil alleen gezond en sterk zijn.”

Gr. Lonneke

Volg me op instagram voor dagelijkse ‘funny’ quotes