“Mama, kom je even bij ons liggen?”

Ik kijk naar de klok en zucht diep. Het is al 20.00 uur en de volgende dag moeten ze weer gewoon naar school. Beneden staan drie volle wasmanden op mij te wachten (die staan daar al een paar dagen) en er is nog wat computerwerk doen voor het restaurant.
Natuurlijk ben ik ook moe en ‘helemaal klaar’ met deze twee drukke, zesjarige meisjes.

“Alsjeblieft? Je hebt al zolang niet meer bij ons gelegen….”

Vier blauwe ogen kijken me smekend aan. Awww. Ze zien er allebei moe uit. Bleke snoetjes met donkere kringen onder hun ogen. Waarschijnlijk zijn ze net zo moe als ik na hun lange schooldag.
Ze hebben het namelijk best moeilijk in groep 3. Ze lopen wat achter op hun klasgenootjes en hebben ‘extra schoolwerk’ mee naar huis gekregen. En daar hebben ze moeite mee. Want thuis was altijd een plek om te ontspannen en tot rust te komen, niet om je op schoolwerk te moeten concentreren na een lange dag.

Even bij ze liggen

Ik stap bij ze in bed en ga heerlijk op twee stangen tussen ze in liggen. Ze kruipen allebei meteen tegen me aan. En terwijl ik mijn armen om de tweelingmeiden heensla, overvalt me een enorm gevoel van rijkdom.
Het gooit me ook terug in de tijd, toen ze nog babies waren en ik ze nog makkelijk samen in mijn armen kon optillen. En ik besef: ze hebben me nu net zo hard nodig als toen. Maar dan anders.

Terwijl ik tussen ze in lig, zuig ik hun liefde in me op. Ik voel twee kleine lichamen langzaam zwaarder worden en hun ademhaling wordt rustiger. In mijn armen valt de dag van ze af. Ze slapen binnen een paar minuten.

Ik blijf nog wat langer op de harde stangen tussen ze in liggen. Genietend. Want ook bij mij valt alle spanning en stress af.
Bovendien heb ik geen idee hoe vaak ik nog bij ze mag komen liggen. Hun oudste zus vraagt er al jaren niet meer om. Die rent ook niet meer stralend in mijn armen wanneer ik ze kom ophalen van school.
Dus wanneer mijn meiden vragen om een knuffel, dan geef ik die. Als ze vragen of ik hun hand wil vasthouden, dan grijp ik die. Als ze op mijn schoot willen zitten, dan til ik ze erop.
En als ze vragen of ik bij ze in bed kom liggen, dan kruip ik erin. Zij zijn namelijk niet de enige die dat van tijd tot tijd nodig hebben…

Gr Lonneke