Begin scène: Een normale woensdagmiddag rond 14.00 uur:
Alledrie mijn meisjes hebben bij wijze van hoge uitzondering eens géén ‘vrije middag speelafspraak’ gemaakt. Buiten is het weer ‘Hollands’ (Lees: motregen, veel grijze wolken en met een gure wind). We hebben allemaal zin in een rustige, gezellig middag én in chips en popcorn. Een filmmiddag dus.
Toevallig geeft Netflix aan dat er een nieuwe Disney is toegevoegd: “Tinker Bell en de legende van het nooitgedachtbeest”. Perfect! De meiden zetten hem meteen aan. Ze houden van Tinker Bell en hebben al meerdere soorten, meerdere malen gezien.
Eind scène: Een gedenkwaardige woensdagmiddag rond 15.30 uur
Drie kinderen zitten, bibberen en hangen hysterisch bij me, terwijl ze me doorweken met dikke tranen die al ruim 10 minuten stromen. Inmiddels ben ik zelf ook aan het huilen, niet vanwege de film, maar omdat ik hun verdriet niet kan aanzien.
Wat er gebeurd is? Ongevraagd en onverwachts hebben mijn dochters een Disney lesje gekregen in afscheid, rouw en dood. Slik…
Disney en de zielige film
Disney en Pixar hebben natuurlijk een reputatie op het gebied van traumatiseren van kinderen. Ook beginnen de meeste animatie films met het overlijden van één of twee ouders (iets wat me eigenlijk pas is opgevallen nádat ikzelf ouder ben geworden). Wie heeft er nou niet gehuild bij de dood van Mufasa in ‘The Lion King’ of bij het afmaken van de moeder van ‘Bambi’? Maar deze films eindigen wél allemaal vrolijk, blij en gelukkig.
Deze keer niet…
Korte spoiler review
De film bouwt ruim één uur lang de onwaarschijnlijke relatie op tussen een schattig elfje en een beetje demonisch, maar ook knuffelig groot beest. Aan het einde lijkt het alsof het elfje dood gaat, wat bij mijn kinderen licht verdriet, maar geen tranen veroorzaakt. Ze kunnen gelukkig tegen een stootje.
En natuurlijk blijkt later dat de hoofdpersoon toch niet dood is. Het is tenslotte Disney met als leeftijdsclassificatie 5+, dan eindigt het verhaal goed, toch?
Nou…neeeeeeee.
Het beest blijkt langzaam in een ‘winterslaap’ van 1000 jaar te zakken, waardoor ze elkaar nooit meer zullen zien.
Waarna direct een scène begint van een soort begrafenis-achtige en prachtig verlichte processie naar de grot van het beest (die erg langzaam loopt waardoor het lijkt alsof hij langzaam dood gaat..)
Gevolgd door een lang, erg lang en dramatisch afscheid.
Einde.
Start de eindtitels met het droevigste liedje ooit.
Afscheid nemen
Verdriet en tranen alom. Mijn kinderen waren in ‘shock’.
Technisch gezien ging het beest niet dood, nee. Maar qua gevoel maakt dat voor hen niets uit. Ze zullen elkaar tenslotte nooit meer zien..
Het was voor ons de eerste keer dat we met zijn allen een flink potje hebben zitten huilen.
Echt huilen, hé!! Dikke tranen, knuffels, troostende woorden. Kortom; een soort mini-rouwverwerking.
En hoe bijzonder dat moment ook voelde, ik had als ouder graag vóóraf willen weten waar ik mijn kinderen naar liet kijken. Dan had ik ze tenminste een beetje voor kunnen bereiden.
5+?? Hell no!!
We hebben nog ruim een half uur gepraat over de dood, definitief afscheid nemen van een geliefde, en hoe erg dat voelt. Ook heb ik voor het eerst veel vragen beantwoord over de dood van mijn eigen vader (die overleed toen ik 12 jaar oud was).
Willen ze de film nog een keer zien? Absoluut niet.
Zijn ze nu harder geworden voor het echte leven straks? Twijfelachtig.
Heeft Disney mij een onverwachtse (dood)streek geleverd? Jazeker.
Gr. Lonneke
P.s.: Voor degene die de eindscène van de Tinker Bell film zelf wil bekijken:
