Onderstaande tekening van mezelf op 17-jarige leeftijd is mijn grootste eye-opener ooit geweest: Ik lijd duidelijk aan het ‘Resting Bitch Face’ syndroom; ook wel bekend als RBF.
Een (niet zo) serieuze aandoening voor vrouwen, die onlangs is vastgesteld door Amerikaanse wetenschappers. 

Ja, ja, ik weet het. Het is de blik van een boze koningin, die neerkijkt op haar onderdanen. Neerbuigend, ontoegankelijk, nors, bijna kwaadaardig.
Toch…terwijl ik daar zat te poseren, dacht ik in werkelijkheid aan hoe leuk deze eerste vakantie met vriendinnen in Spanje was.
Mijn hoofd zat nog vol met de wilde avonturen die we hadden beleefd (en nee, die herhaal ik hier niet, misschien leest mijn oudste dochter mee..).
En ik voelde me oprecht gelukkig.
Is goed te zien, hé?

Resting Bitch Face syndroom: Vrouwen die van nature boos kijken, door een kwade blik met gefronste wenkbrauwen. bron: mens en samenleving

Blijkt dus dat ik al vanaf mijn tiener jaren lijd aan een ongediagnosticeerde vorm van dit RBF syndroom.
De eerste symptomen kwamen naar boven tijdens mijn basis school periode.
Leraren, ouders en familieleden stelden me altijd dezelfde vragen:
“Is er iets?”, “Ben je boos?” en de altijd hilarische “Kun je ook nog lachen?”.
Maar in die tijd was ik me nog totaal niet bewust van hoe ik kijk wanneer ik me concentreer, luister, lees, fiets, t.v. kijk, of gewoon adem haal met mijn ogen open.
In deze periode is dan ook mijn liefde voor het gebruik van sarcasme ontstaan.
Niets is namelijk (voor mezelf) zo leuk om met mijn RBF een grapje te maken wat onherroepelijk leidt tot ongemakkelijke situaties omdat niemand weet of je het meent of niet..

Vervolgens kwam ik in mijn studentenperiode achter een enorm nadeel én voordeel van mijn RBF syndroom:
– Ik was totaal niet in staat om te flirten. De meeste jongens hadden geen idee of ik op het punt stond om ze te gaan kussen óf om ze een flinke klap te verkopen.
– Ik werd nooit lastig gevallen door vervelende, opdringende mannen. Door datzelfde bloeddorstige gezicht waarschijnlijk.

Maar in mijn 20 en 30-er jaren werd duidelijk dat er nodig wat moest veranderen aan mijn RBF.
Want wanneer je passie werken in een restaurant blijkt te zijn, dan is het niet bepaald handig om rond te lopen met een gezicht op standje onweer.
Ook werd het steeds moeilijker om nieuwe vrienden te maken. En als die je dan na een tijdje toch aardig bleken te vinden, dan volgde steevast met een strak gezicht: “Toen ik je voor het eerst ontmoette dacht ik echt dat je een enorme bitch was!”
Ehh….bedankt??

Hoe ik heb geleerd om een goede indruk te maken met mijn RBF:
Er zijn een aantal trucjes die je jezelf kunt aanleren om toch aardig gevonden te worden door anderen.
Na 40 jaar oefenen, beheers ik de ‘met gekrulde lippen’ glimlach nog beter dan onze Nederlandse politici.
Ik praat net zoals Humberto Tan graag doet, met mijn handen naar buiten om open te lijken.
Regelmatig laat ik mijn bulderlach los en gooi daarbij mijn hoofd naar achteren, precies als Patty Brard.
Wanneer ik een cadeau krijg, kir ik nog harder dan Linda de Mol hoe GEWELDIG LEUK ik alles vind. En als je me ooit in het echt tegenkomt dan probeer ik vriendelijk naar je te kijken, echt waar..

Gr. Lonneke