Twijfel jij ook soms over je capaciteiten als ouder? Door vervelende gedachten die langzaam in je hoofd sluipen; ‘Ben ik wel streng genoeg? of liefdevol? laat ik misschien teveel over me heen lopen?’. Die ja.

Natuurlijk kunnen we niet elke minuut de perfecte ouder zijn, zelfs niet elke dag. Ouders zijn ook maar mensen.
Maar op sommige dagen heb ik het gevoel dat ik het allemaal even kwijt ben. Mijn moedertouch.

Dagen waarop  de kinderen me irriteren en ik mezelf erop betrap dat ik niet kan wachten om naar mijn werk te gaan. Waar ik kan ontsnappen aan die enorme herrie, de constante vraag om aandacht en verzorging. Waar ik een volwassen gesprek met iemand kan voeren zonder onderbreking.

Dagen waarop ik heus wel mijn best doe om een begripvolle, lieve moeder te zijn maar alle woorden gemeen en hard uit mijn mond komen. Waarop tot tien tellen uitgerekt moet worden naar twintig.

Dagen waarop je beseft dat ze eigenlijk een flinke wasbeurt nodig hebben, maar je zó moe bent dat je ze zelfs zonder tanden poetsen in bed legt. Met iPad in plaats van een boekje voorlezen.

En dan zijn er die dagen zoals vandaag; die je zelfvertrouwen compleet ondermijnen.
Waarop je dat ‘ik ben een goede moeder’ gevoel kwijt raakt. Niet omdat je hebt geschreeuwd of ze te lang televisie hebt laten kijken, maar omdat je een kind kwijtraakt.
Nou, het waren er eigenlijk twee. Één van mezelf en de buurjongen.
Nog erger…

Hoe raak je nou een kind kwijt? (of twee..)

Tegen de schemering komen drie volwassenen erachter dat er twee 6-jarigen niet in elkaars huis aan het spelen zijn, maar blijkbaar besloten hebben om een wandeling te gaan maken.
Goed plan natuurlijk. Vooral als je er niemand van op de hoogte brengt.
Het duurt bijna 20 minuten voordat we ze weer veilig thuis hebben. Tegen die tijd is het donker en is mijn ‘ik ben een goede moeder’ gevoel een illusie gebleken.
Deze 20 minuten was een shit-show, bestaande uit één huilende zus die bang was dat ze ontvoerd waren, één oma die bijna zelf in de zuiderplas wilde springen om te checken of ze daar niet in lagen, één oppas die informatie uit voorbijgangers probeerde te krijgen en één moeder die op haar fiets haar longinhoud aan het testen was. Laten we zeggen; het was geen Facebook moment.

Wat dan ook de reden is waarom het nu op Facebook staat.
Mijn leven bestaat uiteraard maar gedeeltelijk uit ‘wat een heerlijke dag met mijn familie’ momenten.
Want soms is het leven geweldig, soms is het een shitshow en soms ben je het even helemaal kwijt.