Ze doet het de laatste tijd weer opvallend veel, mijn 5-jarige schat: schreeuwen om aandacht.
En ik begrijp haar wel. Het valt ook niet mee om in één huis te wonen met een dominante tweelingzus én een zus die vier jaar ouder en nogal bemoederend is.
Mijn jongste (met 22 minuten) kan daar als echte goedzak vaak onder lijden.
Ze wordt regelmatig ondergesneeuwd, de mond gesnoerd of letterlijk opzij geduwd.

Een echte goedzak

Ze is een goeierd, mijn rustigste kind. Ze vind alles prima, zoekt geen grenzen op, initieert geen ruzie, kan uren rustig spelen, luistert veel beter, helpt vaak met opruimen, zingt en danst de hele dag en vind iedereen aardig.
Makkelijk dus.
Het kind waar je de beide ouders regelmatig over hoort opscheppen met: “Zij lijkt op mij”. (Iedereen die ons kent, weet dat ze natuurlijk op mij lijkt..)

Maar hoewel het voor ons als ouders heerlijk is om een makkelijk kind erbij te hebben, is het voor haar alles behalve makkelijk om een plekje te veroveren binnen ons gezin.

Dus gaat ze schreeuwen

Van tijd tot tijd bereikt ze haar tolerantie grens. Dan is haar emmer vol en begint deze over te lopen.
Dan heeft ze er genoeg van om altijd als laatste aan de beurt te komen, dat spullen van haar worden opgeëist, dat er over haar heen wordt gelopen.
Dus gaat ze schreeuwen. Of gillen. Of krijsen.
En dat is even schrikken in het begin. “Huh?, waarom reageert ze nou zo overdreven?” en “Mam, ik raak haar amper aan en ze begint al te gillen!”
Haar zussen begrijpen niet waarom hun lieve zusje ineens ontploft. Ik wel.
Het is haar manier om haar grenzen aan te geven. Om te zeggen: tot hier en niet verder.
Zij ziet dit als de enige manier om voor zichzelf op te komen.

Leren van zich af te bijten

Natuurlijk gaan we haar daarbij helpen. Het is onze verantwoordelijkheid als ouders om haar te leren van zich af te bijten. En als ik eerlijk ben, duurde het vrij lang voordat ik dit door had.
Alle aandacht ging vaak naar degene die het opeisten binnen ons gezin, daar waar ik dacht dat het nodig was.
Pas toen ze zelf na weinig aanleiding begon met krijsen en schreeuwen om aandacht, werd me pijnlijk duidelijk dat ik me voor haar niet genoeg had ingezet als moeder.
Te makkelijk vanaf gemaakt.

Ik was zó bezig om bij mijn andere kinderen op de rem te trappen, dat ik niet doorhad dat ik haar juist moet aansporen.

Dus ligt sinds ongeveer een jaar de focus vaker op haar. We leren haar hoe ze voor zich op kan komen, zonder te krijsen. Hoe ze niet het kaas van haar brood moet laten eten en wat ze kan zeggen. Ook heb ik haar verteld wat mijn moeder vroeger tegen mij zei: “Je bent groot en sterk voor je leeftijd. Laat anderen zien hoe krachtig je bent”.
(En nee, ze heeft nog niemand een klap gegeven, maar ze duwt nu wel letterlijk van zich af..)

Gr Lonneke

P.s.:
In het afgelopen jaar heb ik ook geschreven over mijn twee andere kinderen.
Het eerste verhaal ging over mijn 9-jarige (zie: Bedankt oudste kind) en kort daarna over de pittige 5-jarige (zie: Waarom ik blij ben met de sterke wil van mijn kind).